Terwijl ik dit typ vraag ik me af hoe het zou zijn om alles wat ik aanraak 16 keer aan te moeten tikken met elke vinger of hoe het zou zijn als ik niet tegen de kleur geel zou kunnen, en dus onze gele bank zou moeten negeren. Waarschijnlijk denk je nu, waar heeft zij het nou weer over, maar ik heb net Levenslang met dwang teruggekeken. Een serie over acht mensen met een dwangneurose en hun therapiesessies in Thailand. Een meisje dat niet tegen geel kan, een jongen die niet tegen het getal 6 kan, een jongen die alles 16 keer aan moet tikken, het klinkt zo absurd maar het bestaat echt. Ik als chaotisch persoon kan me absoluut niet voorstellen hoe het is om thuis te blijven omdat je huis er niet perfect genoeg uitziet, omdat de foto's net niet goed staan, maar deze serie geeft je wel een idee van hoe het is om zoiets te hebben en hoe serieus het eigenlijk is. Een aanradertje dus. Net als de geweldige serie Arrow. Nu ik klaar ben met How I met your mother had ik een nieuwe serie nodig en Arrow is één van de uitverkorenen. Want nee, één nieuwe serie is niet genoeg voor mij, ik heb er drie nodig.
Ik heb één keer met mijn ogen geknipperd en de vakantie was voorbij. Voor ik het wist zat ik weer op school met saaie lessen (die gelukkig wel korter zijn dan normaal, lang leve het veertigminutenrooster) en kwam ik erachter dat ik het de komende tijd drukker heb dan ik dacht. Uitje naar een museum, paar boeken die uit moeten, presentatie voor PWS in elkaar zetten, muurschildering afmaken, achterover zitten en niks doen zit er niet echt in. Nog zeven weken volhouden, even die examens vlammen en dan mag ik toch echt achterover zitten en niks doen. Kunnen we vooruit in de tijd?
Oh, en volg me op bloglovin'!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten