Heerlijk, languit op de bank liggen met koffie binnen handbereik en een achtergrondmuziekje. En natuurlijk de foto's van de colorrun. Wat een dag. Echt ge-wel-dig! Het begon al met de voorpret van het startpakket uitpakken en de shirtjes verknippen tot iets dat er leuker uitziet dan een wit, te groot en te wijd shirt met een kraag waarvan je het benauwd krijgt als je er alleen al naar kijkt, en laten we tattoo's opplakken niet vergeten.
Jaja, de supervette tattoo, die wil iedereen wel hebben. Het is ook zo leuk dat ze er zo moeilijk afgaan, wie wil nou niet een half afgewassen tattoo op z'n arm? Niet dat de rest van de kleurpoeder en verf er wel makkelijk afging. Na twee shampooflessen, 3 doucheschuimflessen en een uur douchen was het meeste er wel van af. Maar het was het wel waard!
Wat waren die shirtjes nog mooi wit. En wat hadden onze lichamen nog een natuurlijke huidskleur. Dat duurde ook niet lang. M'n zus Johanneke en ik hadden op station Breukelen met Anneloes afgesproken en onderweg waren we niet de enige colorrunners. Vooral op station Breukelen zag je veel mensen met witte shirtjes en mooie sportschoenen. En toen we op het festivalterrein aankwamen wisten we niet wat we zagen, alleen maar witte shirtjes en vrolijke, sportieve mensen die niet konden wachten tot het ging beginnen. Bij mij begon het ook wel te kriebelen, vooral toen we echt binnen waren. De rugnummers werden opgespeld, foto's gemaakt van de toen nog witte shirtjes, de spullen in het kleine kluisje gepropt en toen kon het echt beginnen! Bij de start werden we een beetje opgewarmd en zag je allemaal blije, opgewonden gezichten, vooral toen het startsein ging. Rennen maar! We begonnen heel fanatiek te hardlopen en de eerste kleur kwam al in zicht, roze. Van alle kanten werd het poeder op je gegooid en daarna weer een kilometer lopen naar de groen, daarna blauw en daarna weer roze. En maar rollen over de grond door het kleurpoeder, wat een feest. Bij de finish kreeg je een zakje kleurpoeder dat je om de zoveel tijd met z'n allen de lucht in gooide wat natuurlijk echt legendarische en waanzinnige momenten waren.
Bij 1 van die momenten kreeg ik een half zakje oranje over me heen, en daarna nog wat roze dus leek het alsof ik iets te enthousiast was geweest met de make-up. Na de eerste ronde hebben we wat gegeten, bij het podium gestaan en meegedanst met al die vrolijk gekleurde colorrunners en gewoon heel veel plezier gehad tot we vonden dat we nog wel een keertje konden lopen dus liepen we weer naar de start om de vijf kilometer nog eens te hardlopen oftewel de eerste honderd meter hardlopen en de rest lekker rustig wandelen. Als je maar plezier hebt. Ze waren ook niet al te zuinig met de kleurpoeder dus we kwamen vrolijk gekleurd bij de finish aan. En weer door naar dat o zo leuke festival.
Ja, het was echt een feestje.En ik ben ook zeker van plan om dit nog een keer te doen want het is zo gaaf! Ook wel lachen om al die verbaasde gezichten te zien als je op Amsterdam Centraal rondloopt. In de trein zat er ook een jongetje die m'n zus en mij maar griezels vond, maar die natuurlijk wel de hele reis boven z'n stoel keek op een glimp op te vangen van die 'griezels'. De reactie die we het vaakst kregen was 'wow'. Wat ook wel begrijpelijk was. Ik werd in ieder geval helemaal vrolijk van al die kleurtjes de hele dag door, en ik ben er nog steeds vrolijk van. Op naar het volgende colorrunseizoen!
Have a great week you all!
Byeee
Geen opmerkingen:
Een reactie posten